“Pieter Breughel, zoo heb ik u uit uwe werken geroken”
(Felix Timmermans)
Fragment uit deze tekst.
“Doe dat nu liever niet, Pieter,” smeekte Marieke.
“Manneken,” vleide hij vriendelijk, “dat gaat wel, dat deed ik vroeger zóó gaarne.
Dan is alles ééns zoo schoon, ééns zoo ver, zoo van alles ééns zoo veel.”
“Kom, Pieter, op ‘nen anderen keer.”
“Als ik daarvan sterf, dan is ’t met mij toch gedaan. Zie, zoo maar eventjes.” Hij
nam heur handeke, kuste ‘t, en boog voorover. Nog een beetje gebukt, nog wat, nog
wat. En hij zag het landschap, heelemaal, met al de schoonheid en den aantrek van
het omgekeerd gezicht.
“Marieke! Schoon! Zie, hoe schoon! Zóó zouen wij dat moeten kunnen schilderen!
’t Is vreemd hoe er dingen zijn die schooner worden, als ge met uwen kop op den
grond staat! God weet, hoe schoon de wereld zou zijn, indien wij op onzen kop liepen,
indien wij alles zóó konden bezien; dan….”
De moeite waard om de gehele tekst te lezen.
Bruegel de Oude 